Εαυτός

Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι τείχη τείχη
εαυτός ενοχή τείχη προστασία φεύγω μικρός
Φιλοδοξία ανθρώπινος ανθρωπιστικός
Μάταια ματαιότης ματαιοτήτων μοιρολατρία
τείχη τύχη (;) ρίσκο ενοχή σκέψη σκέψη σκέψη
βύθισμα βουτιά σκέψη τάξη (χάος ) χάος χάος
Χάος
Το να είναι
Όλα σε τάξη
φόβος τρόμος άγχος πληγή μαχαίρι πληγωνω
Πληγή
Πληγή στην πληγή , αλάτι
αγάπη ειλικρίνεια ψέμα αλήθεια λάθη
Λήθη
Άγχος και πάλι τείχη
Μπας και σωθώ
Κι απ'την πολλή την σκέψη
πνίγομαι .

Οι μεγαλύτεροι φόβοι μου είναι ο πόνος ,
το λάθος
και ο φόβος .

Μέτρα αντίστροφα.

Θλιμμένοι και θλιβεροί εθεροβάμονες ,
Θλιμμένοι
που ακροβατείτε στα σκοινιά
που πέφτετε
που τα δάκρυα
καμιά κουβέντα για ίαση μα
δάκρυα σταλαγχτίτες δάκρυα φλόγες
που κόβουν σαν γυαλιά
που καίνε
σαν τις στάχτες .
Σαν σιωπή .
Σιωπή,
Τρομαχτική εκείνη η ανανδρία
να βλέπω μέλη ανθρώπινα διασκορπισμένα σε υπονόμους
και να κρατάω την ανάσα
να αλλάζω όψη , αδιάφορη
να στρέφω το κεφάλι μου αλλού .
Μάταιο ονειροπόλημα , μάταιο ρίσκο
μάταιη ίσως
κι η αγάπη για ζωή.
Θλιβεροί
απόρροια ειρωνείας
των σοβαροφανών ρεαλιστών
των μόνων
που δεν σας περιγελούν , εκείνων
που αληθινά σας κλαίνε.
Θλιμμένοι και θλιβεροί πραγματικά
και τελικά
σε τι διαφέρει το ένα επίθετο απ'το άλλο;

Ο βούρκος των αιώνιων νεκρών

Ξέρεις τι , γράφω ποιήματα
Γιατί γράφω
κάτι που θυμίζει λέξεις ρυθμικές και μουσική από πίσω
αφού στο τέλος
όλοι μας γκρεμιζόμαστε
-όλοι-
εγώ θα ζω σε βάρος άλλων
και
ο ουρανός πνίγεται από αγγέλους
σκέψου πως
πλέον κοιτάς πάνω και
δεν είναι πλέον γαλάζιος παίρνει
τα χρώματα της ίριδας καθώς πετούν
και αυτό εμπνέει ποιητές ζωγράφους
παίρνουν όμως όλα τα χρώματα της μέρας τα χαμηλά
οφθαλμαπάτη όλα φαντάζουν γκρι και
αυτό το ουράνιο τόξο μαχαίρι για τους ζωντανούς
το ότι το χρώμα θα φυλαχτεί από θεούς και δαίμονες
η πιο επώδυνη πίστη που φτιάχτηκε ποτέ .
Και πάνω κάτω
όλων η ροή είναι ίδια
και κάποιων άλλων πιο τυπική
βόμβες βόμβες βόμβες , μία κάννη όπλου , βιασμοί και βιασμοί ,
εμφύλιοι , αναπτήρες , σπίρτα , οινοπνεύματα , θεμέλιο χάλασμα να
στηρίζει ολόκληρα ξενοδοχεία εταιρίες
Trump's Company - ( Bush's Obama's Clinton's μικρή η σημασία )
Ένα φθαρμένο ρούχο ανωνυμό πανί πεταμένο στις χωματερές
μια κομματιασμένη πέτρα καρβουνο που
σιγοκαίγεται
και μία κακοχτυπημένη βαλίτσα
σε κάποιο ξεχασμένο κάθισμα αεροπλάνου
κάτω από έναν σπασμένο πίνακα αναχωρήσεων
και κάμποση λάσπη .
Λάσπη
είναι περισσότερη από κάθε τι άλλο σε αυτόν τον κόσμο
χώμα σκατά και λασποπόλεμος
να πετάς την βρώμα σου κι αλλού .
Και τι με το νερό τελικά
Ο,τι και αν κάνω
η γη δεν ξεπλένεται ποτέ
και φοβάμαι πως ακόμα και αν το δοκιμάσεις
το μόνο που θα καταφέρεις είναι
ένας μεγάλος βούρκος.
Βούρκος θαλασσινός με αέρα .

Τα χέρια τους

Και είπα
πως δεν υπάρχει κάτι πλέον
να νιώσει κανείς χειρότερο
από το συναίσθημα όταν
αντικρίσει
τα ακρωτηριασμένα χέρια των ονειροπόλων
να κείτονται άψυχα
ή να κρατάνε σπαθιά
και να κόβουν λυσσαλέα τα σκοινιά των χαρταετών
που διατηρούν τον ουρανό γαλάζιο ,
που τουλάχιστον κρατούν κάπως έναν θόλο ετοιμόρροπο .
Ακόμα ,
και ακόμα όταν το στερέωμα του κόσμου
είναι μια καρβουνιασμένη κουκίδα .
Θαμμένη και αυτή
θαμμένες κι οι υπάρξεις
στα έγκατα των ψυχών τους
βαθιά μέσα
σε ξεχασμένο βούρκο .

Βλαντίμιρ Κομαρόφ , έτος 1967

Ο τίτλος του Πρώτου Νεκρού
σε έναν νεκρό που πέθανε εν αγνοία
Άγνοια ότι θυσιάζεται
σε ένα βωμό γοήτρου και 203 λαθών
Λάθη
Λάθη και κάρβουνο η ισχύς τους τελικά
Κάρβουνο για το κάρβουνο
και η δύναμη τους πόλεμος , πόλεμος βουβός
και μια υποκρισία , Βλαντίμιρ , το ότι πέθανες
καμμένος , κλαμμένος και έχοντας καταραστεί μες τον τρόμο
Εκείνους , που ήταν ήδη νεκροί αν και ζώντες
Υποκρισία το ότι κάηκες στον πόλεμο του πολέμου
πεθαμένος , για να ματαιωθεί για λίγο
το λιώσιμο του κέρινου ομοιώματος .

Καλή Πρωτιά στο βωμό τους .

Για την ποίηση

Κι ένιωσα και μια λαχτάρα και κάτι βαθύ σαν κάψιμο
να νιώσω τις λέξεις καθώς νιώθουν, όπως νιώθουν , ό,τι νιώθουν
να βλέπω τα μάτια να λάμπουν και να κλαίνε και να πονούν
να κλείνω τα μάτια κι η πένα να τρέχει σε φύλλα και σε χαρτιά
τετράδια, σκοτεινά δωμάτια , βαριές κουρτίνες , σκόνη , λίγο φως στην γωνία
και εκεί στην μέση να στέκεται και να φτιάχνει εικόνες
        ο υλικός σωρός συναισθημάτων .
Όταν έπιασα το απόκομμα τους ,
δάκρυα ,
   Με καψε .

Μέχρι το κάλεσμα

Γιατί λοιπόν
το ποίημα
να κρύβει πάντα θλίψη
γιατί και αυτό
και όλα τα πριν
και το επόμενο
θα κλαίνε μουσικά
Γιατί
να γράφουν ποιήματα μόνο οι δυστυχείς
και τότε
γιατί όχι όλοι
και εγώ γιατί
να λέω πως δεν είμαι
όταν
αυτή ίσως να ναι η δυστυχία μου
να θέλω να με πείσω
πως σφίζω από χαρά
πως
ο κόσμος που πονά
ίσως και να σωθεί
από μένα
τα μίζερα μου ποιήματα
τα γέλια τις φωνές
τους έναρθρους αθόρυβους τους λαμπερούς στα μάτια ήχους
Εντύπωση φωνής
όταν
φοβάμαι πως τα πάντα
"Ματαιότης ματαιοτήτων " λένε
Και ουρλιάζουν μοναχά τους
κύματα που συγκρούονται , ανέπαφα
όταν
αγώνας είναι να με πείσω
πως είμαι  και εγώ άξια να ακούσω
και θα ακούσω
Το κάλεσμα από μακριά
της ελπίδας
να θέλει
να γραπωθεί κι από μένα
την μπλούζα μου
τα μαλλιά μου , ώστε
αν προχωρήσω αντίθετα
οι τρίχες που θα ξεριζωθούν
θα πονέσουν λίγο
οι τούφες που θα φύγουν
θα με ματώσουν
ίσως
και να πεθάνω από αιμορραγία .
Ελπίζω άλλωστε
να πεθαίνω από κάτι
και στην άλλη πλευρά .
Να πεθάνουμε
να αναστηθεί η θυσία .